ธัญ วณันร
ตะวันลับขอบฟ้า คือเวลาที่เราพบกัน
ยิ่งใกล้กันก็เหมือนตัวยิ่งห่าง
มันเป็นเวลาของความรักที่ฉันกลัว
ไม่อยากให้จบแบบนี้เลย
สุดท้ายจะเป็นเหมือนนิยาย ไม่ว่าร้ายก็ไม่กลัว
แต่ความจริงคงไม่เป็นอย่างนั้น
เธอคือที่รักของฉัน เธอจากไปแล้วก็รู้
ไม่อาจหวนคืนมาเหมือนดั่งนิยาย
ฉากรักสุดท้ายของฉัน ช่างทรมานเหลือเกิน
จูงมือที่ไร้ตัวตนและหัวใจ
แต่ชีวิต ฉันยังต้องเดินต่อ
ถึงแม้จะท้อ ถึงแม้จะขาดเรี่ยวแรง
แต่ในใจยังมีเธอเสมอ
สิ่งเดียวที่ขาดคือลมหายใจ
สุดท้ายจะเป็นเหมือนนิยาย ไม่ว่าร้ายก็ไม่กลัว
แต่ความจริงคงไม่เป็นอย่างนั้น
เธอคือที่รักของฉัน เธอจากไปแล้วก็รู้
ไม่อาจหวนคืนมาเหมือนดั่งนิยาย
ฉากรักสุดท้ายของฉัน ช่างทรมานเหลือเกิน
จูงมือที่ไร้ตัวตนและหัวใจ
สุดท้ายจะเป็นเหมือนนิยาย ไม่ว่าร้ายก็ไม่กลัว
แต่ความจริงคงไม่เป็นอย่างนั้น
เธอคือที่รักของฉัน เธอจากไปแล้วก็รู้
ไม่อาจหวนคืนมาเหมือนดั่งนิยาย
ฉากรักสุดท้ายของฉัน ช่างทรมานเหลือเกิน
จูงมือที่ไร้ตัวตนและหัวใจ
เธอคือที่รัก ไม่อาจหวนคืนมาเหมือนดั่งนิยาย
ฉากรักสุดท้ายของฉัน ช่างทรมานเหลือเกิน
จูงมือที่ไร้ตัวตนและหัวใจ
จูงมือที่ไร้ตัวตนและหัวใจ